به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، واژه ها هر چقدر هم که بار معنایی سنگینی داشته باشند وقتی زیاد استفاده می شوند برای مخاطب عادی به نظر می آید. مثلا وقتی میگوییم این زن مادر شهید است، شاید چیزی که در لحظه به ذهن متبادر می شود این است که زنی فرزندش را در دفاع مقدس، سوریه و ... از دست داده است.
اما لازم است بیشتر به این واژه فکر شود. جان عزیزترین نعمتی است که خدا به یک انسان می دهد و آدم ها حاضرند برای سلامتی خود مبالغ زیادی هزینه کنند. حاضرند هر چه دارند بدهند تا جانشان در امان باشد. تنها چیزی که یک مادر حاضر است عزیزترین نعمتش را برای آن فدا کند، فرزندش هست. مادر حاضر است خودش بمیرد اما فرزندش کمترین دردی نکشد.
به راستی مادران شهدا به چه جایگاهی می رسند که با دست خود فرزند دلبندشان را راهی میدانی می کنند که می دانند احتمال خیلی کمی دارد برگردد و دو باره در آغوش او برود. انسان گاهی برای اینکه کاری را انجام دهد می تواند هزاران توجیه و بهانه برایش بتراشد. این مادرها چطور توانستند فرزاندانشان را فدای حق کنند؟